Ұлы Отан соғысының жылдары ардагерлердің ең қиын және қорқынышты  жылдары болғанын барлығымыз білеміз.Осы жылдар бойында түрлі азаптардан өтті: аштық, ауыртпалық, суықтық, от, жақын адамдардан айырылудан қорқу, өлім...

Сол кезден  көп жылдар өтті, бірақ бұл ардагерлердің есінде әлі де бар,  бастан қайта өткізеді, және де бұл олардың өмірін көріктендірмейді.

Жыл сайын олардың саны азайып барады, сол себепті олардың уайымдары күшеюде.Бірақ біз олар соңғы күндерін жүректегі ауырлықпен өмір сүруін  болдырмау керекпіз.

Соғыстың ескерткіштерін ұмытуға көмектесу керек.  Бұны қамқоршылықпен, сүйіспеншілікпен, мейірімділікпен, оларға құрмет көрсетумен жетуге болады.Олардың өткенін біздің ішінен барлығы емес өтуі мүмкін.Және оларға біреудің қамқоршылық көрсетуі ұнамды болады. Олар кім үшін өмір сүру керектігін,  соғыстан бекер емес өткенін, біз, жастар, оларды ұмытқан жоқпыз екенін түсінеді.  Бірақ осының барлығын біз де түсіну керекпіз.

Балалар оларға қолынан келгенше көмектесті: отын жарып,  үйде жинастырды,  ауланы күл-қоқыстан тазартты.  Ұзақ жұмыстан кейін ардагерлер ҰОС оқиғалары туралы  әңгімелер айытты. 

Ардагерлермен өткізген уақыт сүйіспеншілікпен, мейірімділікпен, рақымшылдықпен толы!Осындай сәттерді бағалайық!